söyle be şair
toprak olmazsa aşk olur mu...



insanlık,
müebbet yemiş bu izbe şehrin beton zindanlarında

dostluk ise
firar etmiş masal kitaplarına

toprak kokusuna hasret bu şehirde
gün geceye,
gece sarhoş nefeslere düşüyor

neon ışıkları gizliyor
duvarlarının kırışmış tenini,
gizli hesapların makyajı akıyor en kuytu kaldırımlarına

bak be şair
mehtap bile küsmüş, örtmüş üstünü artık
çıplak poz vermiyor kentin sisli gözlerine

aşklar ise,
kimlik değiştirip cüzdanlara sıkışmış
köşe başı bedenlerde pazarlanıyor gecenin uzunluğu

artık
sevgi yerine
hüzün tütüyor bacalardan

hayat ne garip be şair
her şeyin bir bedeli ödeniyor

düşün
aynalara küs bir tırtıl

biliyor ki
günü geldiğinde aynaları çatlatacak,
biliyor, çerçevelere sığmayacak güzelliği

bir yudum yaşam için
yaşanacak bir bedel ödeyecek

ya insanlık..