Mesken tutmuşum kovuğunu çınarın
Büyürken içinde yeşertir hayallerimi
Köksalarım toprağa dıştan içerilere
Yemyeşil yaprağım hazan kokar
Kıvrılıp uyurken kalbinde ağacım
Kuru düşleri içimizde bizden gidenlerin
Çektiklerimiz bir cehennem azabı ki yaşarken
Sevgiden dem vuranlar
Her fırsatta hinlik peşinde kahpece
Sürgünüm ruhundan ruhuna dalların
Soyağacına işlenmişim ormanımda çınarın
Yalnızlık neyi gerektirir unutmak adına
Kül ve duman altındaysa duygu selim
Dalına asılıyor Us’um hayallerim
Açlığım gölgene pürneşe tok bedenim
Ormanımdan ayrı bir içlerde bir ağacım
Bir yanım suya toprağa hasret hep
Sevgiliyi özlemek gibi
Göç zamanı anavatandan şimdi vakitsiz
Ağacıma hazanda misafir ağırlar ormanım davetsiz
Kuşlar aşiyanı sever ben özgürlük beklerim
Çatlar nar damarı toprağımın susuzluktan
Cansuyudur gözyaşı tanelerim damlar çınara
Yalnızlığın kovuğundayım en kuytusunda odanın
İç kayıplarım alaz olmuş yanar çınar sessizliğimle avluda
Büyüdü alevi iç ateşimin k/ayıplarım çoğaldıkça
Teri soğumadan yakıp kalbimi çöle gömdüm
Ve serinliğinde akşam ezanının yittim iç odada
Atlayıp yelesine rüzgârın şimale doğru
Afakına tutundum ala şafakla garbın
Çocuk ruhum kızılcık şerbetine mahkum
Biz olmasakta çınarlar yaşar ormanlarda
Vazgeçmezse şair eğer şiire kalemini damıtmaktan
Suskunluğumdan kuruldu bu yıkık şehir
Sözlerindeki mana asarak kendini bakışlarını anlatır
Yabanım tüm mevsimlere kurak ümitlerle
Maralın ürkekliğiyle çekildim kovuğuma
Ormanıma huzur veren iç odama sığındım
________________________________________________________İrfan karabuluT