Gün batımı bozkırımı yeşertiyor,
Güzün ağzından aldığı yağmurla.
Kuşbakışı süzümcemede mavi karabulutlar,
Toprağa sürünürken nefesini serhoşlukla.
Bakır tepsiden fakirhanemi yalıyor ağzın güneş,
Kahvaltımdaki asalaklarla birlik olmuş.
Ve anamın ak sütünden dolmuş gügümleri,
Taşar bebelerin ağızlarına meme uçlarından.
Çalı süpürgesi rüzgârdan Al bir ata binmiş,
Devşirme günüm sessiz sedasız dökülür yollara.
Sevdamı gömdüm bozkıra ellerimle kazıyıp kabrini,
Çatal dilli çitler sardığında yalnızlığımı.
Gün ışığı doğmasada loş köstebek yuvalarına,
Kederi hüzün veriyor bozkıra batarken güneşi akşamın.
Kangalım bögürür nefesi dibek taşını deler gün aşırı,
Şimdi ben bozkıra ,buluta her hazanda yanarım.
Gök kubbe yankılanırken kanat çırpışlarına,
Yabanım mevsimlere çubuk boyunu aştı gölgem.
Serçeler kırlangıçlar ağlar son kanat çırpınışlarıyla bozkırda,
Dillerim Lâl suskunluğum yaşlı,acılarla sırdaşım sırt sırta.
Kazıp duruyor bahçevan gülü vermeyen kök diplerimi,
Kış konmuş ot bürümüşken mevsimsiz bozkırımı.
Gögsümde harlayıp ateşi nallarıyla tepiniyor atlar,
Ateşten gömlek terli yüzüm,gözüm öpüyor güneş.
Arkamdan toprak damlar yalnızlığıma el sallar,
Bir vakit Sitareyken ışıksız yoksul insanların bozkırında.