İşte yine çalınıyor o âşinâ beste.
Kapattım gözlerimi, mâziyi andım...
Seneler seneler önceki gibi,
Küçücük ellerimde nota defteri,
Saçlarımda babamın şefkâtli eli...
Anılara dalıp, yürekten yandım

İçime işlerdi, öyle derinden,.
Kulaklarımda kemanın ağlayan sesi,
Alnımda sevecen baba bûsesi...

O günlere gittim yine aniden,
Küçücük bir kızım, gözlerim dolmuş,
Göğsüne yaslanmışım sanki babamın,
Yüzünü görüyorum sararıp, solmuş...

Boy boy dizilmişiz sevimli kızlar,
Bir kaç yaş arayla kız kardeşlerim,
Eski şarkılarla kalbimiz sızlar...

Annem yeni şarkıları tatlı sesiyle,
Radyodan dinleyip gülümseyerek
Söylerdi babama şen hevesiyle.
Notalarla çarçabuk yazardı babam,
Unutulur mu bunlar, hiç unutamam...

Babamın en sevdiği şarkıydı; :
’Ömrün şu biten neşvesi tam olsun erenler,
Son meclisi câm üstüne câm olsun erenler...’
Taze sesimizle söylerdik o zaman,
Sözlerinin manâsını hiç anlamadan...
Şimdi içimde bir sızı, ahh, biliyorum,
’Tekrar mülâki olacağız bezm-i ezelde...’ diyorum.
Biliyorum...
Gözlerimi kapatıp
O âşinâ besteyi dinliyorum...

Hâlenur Kor


’Ömrün şu biten neşvesi tam olsun erenler,
Son meclisi câm üstüne cam olsun erenler...
Şükranla vedâ ettiğimiz câm’ı fenâya,
Son pendimiz ahlâfa devam olsun erenler...’