her letafete şair dedim,dedim de;
kandırdılar beni, şairlere aldandım
akşamlara intizar edip dilimi küfrüne buladım..
kaderi suçlu çıkardılar,kendimi akladım,
bazılarını kaale almasam da çoğunu adam sandım
zaman sonra kararıp kirlendiğimi anladım...
mutluluk bizden uzak dediler, onu uzaklarda aradım...

her şair, sırf yazarak; efsunlamadı sözleri
gözlerin kadar yaralamadı; inan, bizleri..

yola revan olduk bir hanüman uğruna
çevirdi her gelen beni kendi yoluna
inanmayı istedim hep görüp duyduklarıma
ağa babaları örnek diye çıkardılar karşıma
paran pulun yoksa yaşama öl dediler sonra
gördüm ki hak bir; haklılık iki parça,paramparça
ziynetin yoksa kıymetini sorgulama hatırlarda...

her dil aşikar demese de bu söylediklerimi
bir ben bilirim ardına bakmadan dönüp gidişlerini...

çok yoruldum ve yıldım dünlerin yaşamından
yarına çıkacak bu günlerin dün oluşlarından
iyi gün dostlarının dar günümde kayboluşlarından
zamana bırak diyenlerin zamanımı savuruşlarından
devrana kahpe diyenlerin,kahpece sırtımdan vuruşlarından,
herkes yediğinden ikram eder lerin zehir tutuşlarından
şu yorgun ayakların yine de dostluğa çırpınışlarından...

her can belli etmez ilk kademde ne adem olduğunu
söylenir mi acep, bu canın ne umup ta ne bulduğunu...