Artık yoruldum koştuğum yolları
yürümeye başladım.
Ben hep gülerdim,kendi neşemle büyürdüm
Bakamıyorum,gücüm kalmadı,dayanamıyorum duvarlarıma
Umutlarım tükendi ölmeyi beklercesine
Kaçan kaçana coğu şey elimden.
Üzülmek,ağlamakta yok
Bastırılmış acılar var damarlarımda
Ulaşmış olsam gökyüzüne,
Ruhumda yenilenir biliyorum.
Geçmişte yaşanmışlara beklentim yok hayatta
Geleceğime yön veremiyorum.
İki yaprağın arasındaki cizgi den daha inceyim
Yeşerip canlanması için suya ihtiyaç
Mucize bekleye bekleye kahroldum.
İki dağın arasında kalan kafes gibiyim.
Etrafımda sanki kimse yokmuş
Ruhum uçurum da
Aklım çözümlenmemiş ipliklere benziyor.
Gördüm ki çabam da faydasız
Kaderin cilvesine bıraktım...


Adile TOGAY 21/11/13