0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
687
Okunma
bendeki sen
hangi kitabı açsam, aynı sesler,
baktığım her yönde siluet aynı.
terk eden mi yoksa terk edilen mi
kalp denen köşkte bir çiçek besler?
içimdeki akşam perdesi, saraylarımda
puslu camları acımasızca süsler.
yok oluş güzel, anlarım da
giderken mezar taşını alnıma yaslar.
sen yok oluşu mu yoksa perdeyi mi kaldırırsın, bilmem.
çamura batmış güneşin sıcaklığını bir ben bilirim, bir ben.
ne tarafta olursan ol, hangi dağın yamacında açan kardelen,
gönül sevmedikçe ne durabilirsin, ne de kalabilirsin.
açarsın perdeyi ve kırasın puslu camları
koşarsın batan güneşin peşinden.
