Karanlık çöktü etrafa
Neredesin anne?
Geceye döndü kalbim
Yıldızsız,sahipsiz ve birazda
Sensiz…


Seni düşündüğüm an
Tüm yıldızlar silindi gökyüzünden
O an sana bir dilek tuttum anne
Annem üzülmesin dedim yıldızlara
Şayet sen üzülürsen anne
Yıldızlarda ağlar,bende
Sonra elimi açtım gökyüzüne
Allah’ım annem üzülmesin dedim
Şayet sen üzülürsen anne
Sabaha eremem ben.

Gittiğinden beri her kapı zilinde
Her telefon sesinde sana koştum anne
Belki bir gün dönersin diye
Bir kapı aralığından bakıp şaka yaptım dersin diye
Yavrunu daha fazla bekletmezsin sandım.
Yanıldım anne
Kızın yine yanıldı.

Güneşi gören herkes
Tutmuş annesinin ellerinden
En yakındaki parka
Pikniğe gidiyor
Kimisi kaydırağa binmeye
Kimisi salıncaktan sallanmaya
En çokta bu koyuyor ya
’’herkes annesinin elinden tutuyor!’’
Oysa ben
Oysa ben
Sadece toprağına sarılabiliyorum.
Ne kadar da saygısızım
Sadece kendimden bahsediyorum
Hiç hal hatır sormuyorum değil mi anne?
Hiç nasılsın demiyorum?
Hep üzüntülerimi söyleyip yoruyorum seni.
Küçükken de böyleydim.
Her şeyin en iyisi en fazlası bende olmalıydı.
Hiç değişmedim.
Belki bir gün döner
Yüzümü hatırlayamazda
Beni böyle tanırsın diye.
Hoş bunları anlatıyorum ama
Cevapsız işte
Gittiğinden beri
Yokluğuna sığındığımdan beri her şey cevapsız hayatımda
Sadece soruları yaşıyorum
Onlarda hep eksik
Tıpkı her gün yanağıma kondurduğun öpücükler gibi
Hep kızardım ya sana
Sanki ne vardı ki
Öptüysen ne olmuştu
Bak şimdi onları da özlüyorum
Oysa bir zamanlar sana neler söylerdim bir öpücük için
Tamamlasana hayatımı
Neredesin anne?
Herkes mutluyken,kızının başı derteyken
Yanağından akan yaş gözyaşıyken
Sineye çekmişken her şeyi
Sen neredesin anne?