Damla damla deryalara katışan
Yarin can evinde göl ol yeter ki
Bir yar hasretiyle yanıp tutuşan
Külhanda kül olan kul ol yeter ki

Kahve olup değirmende ezilen
Gizli nur ol yüreklerde sezilen
Peteklerden sıza sıza süzülen
Damağa haz veren bal ol yeter ki

Sevenini üzme dert ile dolup
Aşıksan öldürme arayıp bulup
Gönül bahçesinde tomurcuk olup
Türlü türlü açan gül ol yeter ki

Aşkın badesini içip de kanan
Alevler misali içimde yanan
Sevdanın ilmini kalbime sunan
Ağzımdaki dönen dil ol yeter ki

Çile görmüş saçlar gibi aklaşan
Kuşlar gibi bir kafeste koklaşan
Sevdalıya adım adım yaklaşan
Sevgi kervanıma yol ol yeter ki

Yüksel hakkın divanına durunca
Beden tabutunu dostlar kurunca
Yağmur boran azgın seller sarınca
Yârim tutunduğum dal ol yeter ki
Osman YÜKSEL