ömrümüzün hırsızı
günü hesap etmez
yapılanlar kitaba sığmaz
kulaklar sağır vicdanlar duymaz
kıldan ince hesaplar bir türlü tutmaz

ömrümüzün hırsızları
önce emeğimizi çaldılar
ekmeğimizi lokma lokma çaktırmadan böldüler
ceketimizden çorabımıza kadar soydular
sonra cüzdanımızı boşalttılar
cüzdanla vicdan arasında sıkıştırdılar
doyacak kadar verdiler
doymayı yaşamak diye öğrettiler
şehrin varoşlarında
otobüs kuyruklarında
gençliğimizi tükettik
soğuk beton zeminler üzerinde yatmayı
tuğlaları birbirine çatmayı
gazete kağıdı üzerine sofra kurmayı
tamda bu zamanda öğrendik

yoksulluğun hayatın kenarına ittiği soluk yüzlerde
acı acı gülümseyen gözlerin öfkeyle değdiği yerlerde
gayri teselli kabul etmez yüreklerde
ölümün sınırını çoktan geçmiş nesiller
fırsatını bulunca cüzdanla vicdan arasında kıvranıp durur
durur ortasında kararmış kalpler
cüzdanla vicdan arasına tercihe zorlanır yürekler
çoğukez cüzdandan yana yapılır tercihler
vicdan unutulur
masalsı umutlarla avutulur
daha yapılacak işler gidilecek yollar varken
ansızın bir musalla taşında hayatlar son bulur

trajedisini insanlık düşmanlarına borçlu insanlar
son bulmadan hayatlar çalmadan kapıyı ölümler
asude bir şafakta berrak sular gibi tertemiz vicdanla
Allah’tan gayrisine secde etmeyen vicdanlarla
çıkınca kutlu dava için yollara
nefsine yenilmek yok cüzdanlara teslim olmak yok
canlılar aleminde akıl veren Allah için
göğüs kafesinde tertemiz vicdan son nefesinde iman gerek

2013/EKİM İSTANBUL