Kokusunu sadece yalnızların algılayabildiği..

Senli günleri anımsatan parfümümü en sevdiğim elbiselere

Sıkıp cisil cisil yagan yağmurun altında,

Beraber geçtiğimiz yollarda yaşananları,

Bugune özel yaşamak için evimden çıktım..



Soğuk ve sessiz istanbul sokaklarında ürkek adımlarımı atarken..

Okyanus sokağının köşesinde yaptığımız güzel sohbetlerde geçen cümleleri sayıklayarak ,

Dudaklarımı senden bana kalan son iki sigaramdan biriyle buluşturdum..



Başımı kaldırıp gökyüzüne baktığımda ise yağmur tanelerinin arasındaki boşlukları gördüm,

Birde teselliyi içkide arayan sakallı abileri..

Evet teselliyi bulmuşlardı sanki..

Oysa çareyi bulmak hem daha önemli hemde daha zordu..





O sakallı abilerin yanına oturup birkaç nasihatte bulundum..

Çıkan aksilikler sizi üzmesin..

Zararsız bir ’ak’ ’silik’ O...

Yok olup gitmiş silinmiştir..



Bırakın eksik kalmış varoluşuna ağlasın dedim..

İçlerinden biri saçmaladığımı mırıldanarak elindeki içkiyi bana uzattı ’al iç’ dedi..

Alamazdım..

Çünkü elimde pişmanlıklarla,keşkelerle dolu bir şişe vardı..

Ve kimse görmeden onu yudumluyordum..



O gece hep seni andım..

Diğer günlerden farklı bir gündü ve büyük bir umutla bekledim..

Senden gelecek bir haberi,bir sesin yankılaşını,

Olmadı..

Dedim ya sadece küçük bir umut..



Süre dolmuştu ve yalnızlık beni çağırıyordu..

Hoşçakal deyip yanlarından ayrıldım..

Kendilerini o kadar sarhoş etmişlerdi ki..

Ben giderken birşey demediler

Belkide halimden dolayı diyemediler..



Cevaplarını beklemeden arkamı dönüp başladım yalnızlığa doğru adım atmaya..

Artık ürkek değildi adımlarım..

Yalnızlığa giden yolda hızlı adımlarla okyanus sokağını geçtikten sonra mütevazi evimin önünde durdum..

Eve girmeden önce ayakkabılarımı yıkayan yağmura teşekkür edip..

Sönüp gitmekte olan sigaramdan özür diledim..



Ve yalnızlığa yeni bir adım attım..

Sensiz bir adım...

f.k_