Gençlik yıllarımda
Bir kavga sırasında
Şöyle bacak kalınlığında bir odunun
Dikenli tellere tırmanıp
Kaçmaya çalışan
Bir çocuğun sırtında kırıldığını gördüğümden bu yana
İnsanın nasıl dayanıklı
Nasıl İnatçı
Nasıl arsız olduğunu anladım

İnsan
Rol icabı da olsa ölürdü be
Ölmedi
Tırmandı telleri
Elleri kan içinde
Aştı duvarı

Sonra da okkalı bir küfür salladı
...
Sen gidersen yaşayamam diyordum ya
Yalandı
Biliyordum dayanabileceğimi
İşe biraz romantizm katmak
Biraz duygu sömürüsü
Biraz daha geciktirmek gidişini
Biraz daha çalmak hayattan
Hepsi bu
...
Haa
"Dikenler yırtmadı mı ellerini
Hasret tüketmedi mi
Balyoz gibi inmedi mi beynine yokluğum" dersen
Hepsi oldu

Ama dedim ya
Çok dayanıklı insan
İnatçı
Arsız

Sürünerek geçtim mayın tarlalarından
Tırmandım
Tırnaklarımla kanatarak düz duvarları
Kah nefes alarak
Kah çamur yutarak
Aştım bataklıkları
...
Sonra döndüm arkama
Okkalı bir küfür savurdum
Gelmişine geçmişine
Gidişine
Gelişine
Aşkına
Nefretine
...
Bir gün
Tütün basarken yaralarıma
Aynada
"Acımadı ki" repliği çalıştım
Rolümün hakkını verip
Güldüm ağlanacak halime

Yalan söyledim
Taze yarada tütün
Beter acıtıyordu
Bende arsızlığa vurdum
...
Tütünle hasreti karıştırma
Tütün diyorum
Tütün
Bendeki tütün acısı sadece





savrulmalar eylül 2013