Biri ona “mum” demiş
mum’muş,
hıh…
o’nu mum ile mukayese edenin aklına şaşarım
o’nun gözleri bir nefes yangın gibidir
gülüşü, İstanbul’un sabah uyanışındaki doyumsuz şehrâyin gibi
dudakları,kirazları kıskandıracak hoşlukta ve tadta
rüzgârda savrulan saçları, kızıl gün batımlarının eşsiz güzelliğini barındırırken,
kaşları,hilâl ile yarışacak bir estetikle yerini alır yüzünde
ha,sahi birde kuğular var dünyada ,diyorlar
kuğuymuş…
hıh…
güldürmeyin beni
onun boynunu gördükten sonra ilgi alanımdan silindi bütün kuğular
ayrıca,gönül gözüyle gören,
sıcacık ,dost bakan,
insan kokan bir çift kahverenkten ibaret değildir o’nun gözleri,görebilene…
endamı tam bir İstanbul hanımefendisi,
giyim ,kuşam yer ve mevkiye göre uyumlu
tavırları,gerektiğinde minicik bir çocuk
gerektiğinde sözü dinlenen olgun bir hanım
kim demiş bir “mum” gibi..?
halt etmiş onu diyen..!
bilin diye söylüyorum:
o bir alev topu:
her elin taşıyamayacağı,
her gönlün sevemeyeceği…
o hem duygusal,hem tensel bir kadın…
offf…
gene giydiremedim kelimelere yüreğimden düşecekleri yeterince kâğıtlara
dedim ya,
derim ya..ben şâir değilim..ondan sanırım
affetsin beni kifâyetsiz cümlelerim için
affetsin…




süleyman altunbaş...bafra...23.09.2013