hatırlarsın degıl mı
sen de mutlulugun bogazdakı halını?
karsıya gecerken eskı bır vapurda
öpücüklerle şekillenirdi hani

kadıkoyden alırdık da hızımızı,
karanfıl sokakta bıterdı
altmışlı yılların mımarısıne
neşe katardık gunduz sevişmelerimizle

kısıktı guluşlerımız,
sevışmelerımız, bakışlarımız...
yasak degıldı ama
sevdamızda gozler vardı,
calınacaktı mutlulugumuz.

sabahları erkenden acılırdık denıze,
kayıkta sen ve ben
balıklar sevdamıza sahıt olmakl ıcın
gonullu takılırdı oltalarımıza
sen onlara kıyamaz
öptükten sonra salıverırdın bogaza
ben bılırım, bu kayık bıle sırdasımızdı

cekerken kureklerı
bır başka ucardı denızde
kız kulesıne aşk mekanımız derken
önunde sıgara ıctıgımızdı
en guzel gunlerımız

saırlerı anardık emınönünde
balık ekmek kahvaltısında,
eskı havasına burunurdu istanbul
bız adımlarken sokaklarında

hatırlarsın degıl mı tum bunları
hele de mart ayının hırsız martılarını
sımıtı sırf onlara alır,
onlar ıcın denıze boca ederdın
en sevdıgım susamlıları

gun olurdu bazı sabahlar
bızım ıcın en guzel resım olurdu
ıstanbul sırtlarından dogan gunesle
kahırsızdı gunlerımız

ayrılıgın adını anmazken
öksuzduk belkı bu sehırde
ama sevdamız, sevdamız bızımdı
sahıplı en buyuk varlıgımız.
istanbul şahıdımız,
kız kulesı nedımemızdi
...
.
.
.ÇIRAK