hastanenin kasvetli ortamında
uzaktan izliyorum seni
yanında birileri var diye
ve sırf sen bu yaşta laf işitme diye
içim acıya acıya uzaktan süzüyorum seni
arasıra göz göze geliyoruz
içten içe gülüşüyoruz

ama hem yanında olmak
hem sana teselli verememek
öyle üzüyor ki beni anlatamam

hastane bahçesinde yakın
yanyana banklarda oturuyoruz
aniden sen yığılıveriyorsun bankın üzerine
ellerim ayaklarım buz tutuyor
nefesim daralıyor
hızla hastaneye koşuyorum
doktoru ikna etmek ne mümkün
bir sedye kap hastayı acile götür diyor
o sedyeyi almak için
kimliğimi nasıl veiyorum
o zincirlerden sedyeyi nasıl kurtarıyorum
ve nasıl bir süratle yığıldın yere
sedyeyi taşıyorum farkında değilim

acile girince hafiften ayıyorsun
o an hastane de olan hasta bir bayan
sana yardımcı oluyor
agliyorsun bayana sarılıp
bende farkında degilsin
bu tarafta aglıyorum

doktora bagırıyorum
hastaya bakın diye
adam bana gülerek bagıracagına
hastayı getirsen bakacagım diyor

kendine geliyorsun
uzaktan gülümsüyorsun
sanki dünyayı tutup elime veriyorlar

sarıgülüm sızın sızım
acın acım
üzüntün üzüntüm
sen yemeyince ben aç kalıyorum
sen gülmeyince ben hüzünlü
yapılan tetkiklerde
korkulan hiç birşey yok diyor doktor

sanki içime bir kalıp buz baglanıyor
nefesim açılıyor
rengim yerine geliyor
dostların en güzeli
seni üzgün görmeye içim elvermiyor

seni hep mutlu ve huzurlu görmeyi diliyorum


NOT:BU ŞİİR KURGUDUR...
CEMAL KAYA