şayet
ikimizde hayatı anlamış olsaydık
ne sen üzerdin kendini
ne ben üzerdim seni

şayet
ikimizde sevgiyi öğrenmiş olsaydık
ne sen incitirdin sevgiyi
ne de ben hayıflanırdım yaptıklarına

şayet
ikimizde yaşamın bir nefes olduğunu unutmasaydık
zor elde edilen bu sanatı
en keskin noktasında bıçaklamazdık
yan çizmezdik sevdamıza

ikimizde demek ki
henüz hırçın çocuk ruhuyla yaşıyoruz
sen ve ben kavgasını yapıyoruz
anlaşılan
ne sen büyümüşsün
ne de ben...

oysa ömür kısa
bugün yarına varmayabiliriz aslında...
şayet
ikimizde söz vermiş olsaydık
sözümüzden dönmezdik
küçücük bir kızgınlıkta

ikimizde gerçek bir sevda taşıyor olsaydık
takılı kalmazdık aşkın kabuğunda
sen ve ben kavgası yaşamazdık
biz olurdu yaşadığımız sevda

şayet
ne zaman ki
asi ruhumuzu geride bırakır
aslımızın sevdasına dokunursak
sevdamız
kucağını açmış birşekilde
bekliyor bizi irem bağında...

şimdi
büyüme vakti
büyüyelim çocuk !!
hırçın duygularımız prangalandığında
elele verelim umutla çocuk...
koşalım yarınlara
koşalım bizi bekleyen sevdamıza...

pınar önalan /07