Bu kadar mı sevilir Ya Rabbi esaret?
Bu kadar mı huzur verir insana dert?
Gönül derdi diye severim derdi ben.
Üzmem ne yâri,
Ne de yârim insan diye hiçbir ferdi.
Gönlüm bir gönle mahkûm,
Bir gönle vurgun gönlüm.
Râm olmuşum yâre.
İşte bu baştır yâre en amade.
Mutluluk için yârdir tek adres
Diye gelir içimden bir ses.
Dökülür dize dize şiirler yüreğimden.
Başkaları şiir derler buna,
Ben yüreğimin sesi derim:

“”Aşkla aşka gelen duygularımı,
N e tarif eder, ne yazabilirim.
Yâr için beslenen duygularımı,
Ne yok der, ne yâre kızabilirim.

Gider sevgi de, saygı da sonsuza.
İmza atılır, nice kışa yaza.
Anlatamasam da ben yaza yaza.
Ömrümü önüne, dizebilirim.

Raydan çıkan tren gibi oldum ben.
Yârsız sanılmasın, bir an mutlu oldum ben.
Nefes alıyorum ama öldüm ben.
Ne adım atıp, ne gezebilirim.””

Diye çıkar özümden sözüm.
Gönlüm bir gönle mahkûm,
Bir gönle vurgun gönlüm.
Ne haki renkli nöbetçiler,
Ne de kollarımda zincir var.
Prangalar da tutmuyor ayaklarımı.
Sağır değilim ama duymuyorum.
Görüyorum ama bakamıyorum.
Yâr olmayınca ne ayağın önemi var ne elin.
Dinlemezse söylediğini yâr bu dilin.
Yaşamak nedir ki ölüm varken.

Mustafa EROL
13. Eylül. 2013
Manavgat / Antalya