Vefalı gönüller karaborsada,
Kör öküz şiire tezgâh kuruyor.
Zırcahil kendini âlim görse de,
Cehlini satacak pazar arıyor.

Karganın burnundan beslenen sinek,
Beyninin çukuru zırvaya konak.
Küçücük kızlara sulanan bunak,
Ustaya asalet dersi veriyor.

Kusur mu sayılır âmalık filan,
En büyük özürlü beyni kör olan.
Edepten izandan uzakta kalan,
Havaya girerek hesap soruyor.

Zibilin altında uyuz köstebek,
Sanıyor kendini mukaddes bebek.
Karpuz desenine boyanan kabak,
Edep tarlasına bahçe kuruyor.

Beyninin veremi ağzından akar,
Çukurun dibinden zirveye bakar.
Semtine uğramaz edeple vakar,
Kendini çok büyük usta görüyor.

Yunus’tan bu yana çaldığı ayak,
Yüzünden kaç oldu yediği dayak.
Alçaklık rediftir, küfürler uyak,
Ustalık sırrına böyle eriyor.

Kar erir suları deryayı bulur,
Gizlenen dışkılar ayazda kalır.
Kıskançlık içinde çatlayıp ölür,
Yalaka çömezin beyni çürüyor.
Kendi defterini kendi dürüyor,

Mehmet NACAR