“ Oysa ben senin yokluğunu bile
Sırf sen varsın diye
Çok sevmiştim.”

Kaç kez suçüstü yakalandı çocukluğum
Yüreğinin saçaklarından
Gül kokulu düşler çalarken.
Kaç kez anlatım bozukluğuna meal versem de
Hiçbir zaman varlığının tenhalığını,
Yokluğunun kalabalığına değişmedim.
Yalnızlığında tekil cümleler biriktirip
Yüreğimde çoğul kavuşmalar yetiştirdim
Kirpiklerimin karasal gökyüzünde.

Kendi ayaklarıma çelme takmakta ustalaştıkça
Uzaklığına bahaneler ararken
Yüreğimde köreltiyordum bıçakları.
El yazması şiirlerimin yazılı olduğu
Tüm uçurtmaları salıveriyordum özgürlüklerine.
Ve çocukluğumu bir uçuruma kundaklayıp
Bir susak gözyaşına rehin veriyorum
Dudaklarına bir çöl özlemi taşıyan dudaklarımı.

Yüzümde dünden kalan bir recm,
Sevda duvağı hiç öpülmemiş
Bir yürek cesedinde aşırı dozda rastlanılan
Çoğul yalnızlık.
Oysa ben,
Oysa ben,
Kendi katilini en çok sevendim.
Bir kurbanın fani Azrail’ini
Yüreğinden öpendim.

“ Oysa ben seni çok sevmiştim.
Varsın ölüm senden gelsin sevgili.”

28 Ağustos 2013

İsmail Sarıgene