Gün veda ederken her akşam üstü
Şehrine, semtine hüzün konmasın
Sanırsın sokaklar, hüzne dönüştü
Yerde bıraktığın izin donmasın

Özlemim gelmesin dağdan tepeden
Çıkmasın yoluna, kıyı, sapadan
Soğuğu gelmesin kardan tipiden
O, deli yüreğin hüzne yanmasın

Alemler içinde çalkalanma sen
Deli rüzgarlarda afkalanma sen
Hicrana dalıp da öfkelenme sen
Kirpikte göz yaşın boşa donmasın

Kapanan perdeler açılsın el an
Karanlık geceme kandil olup yan
Benin sevdam belli apaçık, üryan
Yoktur ki bir yürek aşkı sunmasın

Usul, adap belli ahkam bellidir
Sazda peşrev belli makam bellidir
Ciddiyetim belli, şakam bellidir
Sevda yağmurunda gel de yunmasın

Ömür yollarında ahenk ararsın
Hünerin yetersiz kendin yorarsın
Vuslat düşleyerek hayal kurarsın
Sevda yağmurları hemen dinmesin

Zamanla uğraşma bitirir seni
Çok hızlı akarda bel’lolmaz yönü
Nefesim yetmiyor desene şunu
Bunu kabullenip, pusup, sinmesin

Sevda esvabını çıkartma sakın
Şu deli yürekte durur mu akın
Özlemin yolları oysa çok yakın
Şu derdin üstüne bir dert binmesin

Hiç acele etme aldırma sese
Boş yere çıkan o yazık nefese
Seven yüreklerde olmaz vesvese
Lüzumsuz, aşk ile niye yanmasın
Aşk ile semahta niye dönmesin

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ
AFKALANMAK: Sersemletilmek, boğmaya çalışılmak