Aşk’ı nakşederken ırmakların derinine
gözlerimde yağmur oyalıyorum bol habbe
ince yağmur taneli
tek kürek çekiyorum fırtınaları sineme
bir sahur vakti
kayboluyorum şehrin sularında
gidişin
sitemden çok ötelerde bi yerde
bilsen
nasıl da dokunuyor kanıma


Uyku bölününce düş ayrımında
dudaklar suskundur
andırır gözlerin mahzenin loş karanlığını
akacaktır kan
şarap kırmızısı mayhoşluğundaki kızıl saatlerde
tetikliyor
içimdeki meçhul sancılar
önümde uzayan yol kıvrımlarını
görsen
nasıl da sokuluyor bıçak kasıklarıma


Sıyırınca gökyüzü perdesini
kulaklarımda yükselir bir feryatın iniltisi
gömülür
nedamet hislerim, yerin yedi kat dibine
ovalardan geçerek
akıttıkça damla damla okyanusa
denizleri
görüyorum dağların akıl almaz heybetini
teslimim bir avuç y/ele
döndükçe başım üzeri baykuşlar
dur/aksamadan aşıyor boyunu dev dalgalar
kapatarak gözlerimi
inatla hayal etmeye çalışıyorum yüzünün suretini
duysan
nasıl da okunuyor ardından
besmelesiz ezanlar...













Ankara/Trabzon

[Sevgi Batbay Özçelik]