Şebde nem suda matem.
Mahcup nilüfer hikâyem.
Islak nilüfer suya ediyor sitem.
Suyu sancı tutuyor o dem.
Su üşüdü nilüfer küstü.
Suyun bağrına ateşler düştü.
Sanki nilüfer ateş, su zerdüşttü.

Yeniden başladı hikâyem.
Su hüzün bulutuydu.
Bulutlar suyu avuttu.
Çağrı gönderdiler gökyüzünden.
Bu kez su mahcup,nilüfer mahpustu.
Bırakmadı su nilüferi kucağından .
Bir ok çekti ya nasip deyip sadağından.
Yolladı bulutlara.
Bulutların canı yandı.
Oldular ağlamaklı.
Gökten bir yağmur boşandı.
Hem nilüfer hem su ıslandı.
Bir kor gibi düştü suyun sinesine sevda.
Nilüfer suyu kıskandı.
Su nilüferi sardı.
Nil bakışlı sevdalara,
Kurbanlar adandı.
Su yandı nilüfer ıslandı.
Firuze bir hülyanın koynundaydı zaman.
Gece siyah bir kehribardı,
Gözyaşında ıslanan.
Şebde nem vardı suda matem.
Öyle bir esti ki rüzgâr,
Ne su ne nilüfer kaldı.
Nilüfer suya küstü.
Suyu bir ince düşünce aldı.
Su sarmaladı hüznü üşüdü.
Gördüğü yorumlanmaz bir düştü.
Bir gün daha ağardı.
Nilüfer suyun gözyaşlarıyla ıslandı.
Ankara,24.12.2007 İbrahim KİLİK