ben bir zamanlar

tozlu bir rafta ömrü çoktan biçilmiş

yaprakları sararmış bir romandım

herkese bir hayat düşüyordu

kahramanı da bizdik figüranı da

daha rengimize bürünmeden soluyor,

hayallerimizin amerikasına varamadan ölüyorduk

ve gerektiğince ağlanıyordu arkamızdan

hakkımızı yaşamıştık

fazlası değildi bu

ancak ölünce anlaşılacaktı

biz bu dille yaşıyorduk



ben bir zamanlar

tozlu bir rafta ömrü çoktan biçilmiş

yaprakları sararmış bir romandım

kahramanı da bizdik figüranı da

ağır ağır ilerliyorduk sayfalarda

yakını uzak kılan bir hasretle

uzağı yakın kılan bir aşkla

belki de;

kaybolmaya yakın vakitlerde

seviyorduk birbirimizi

sen ,yağmur oluyordun bende toprak

saklı düşlerde kavuşuyorduk.

ve ölmekle başlıyordu herşey.

sen fidan oluyordun

üstümde gölgen

arzu hallerimize yenik

bir oluyorduk

sen yağmur oluyordun

bende toprak,

karışıyorduk

kavuşuyorduk

hülya& bircan