Hımmm!...
Ağır bir şiir olmuş.
Kara sevdayı,
ayrılıkları,
hüzünleri,
hayallerin yıkılışını,
ümitlerin tarumar oluşunu,
hayatın renklerinin sönüşünü,
zamanın önemini yitirişini,
hüzzamın nağmeleri ile yüreklerin yanmasını,
velhasılı her şeyi anlıyoruz da....

Hatta,
yağmur damlalarının, yüreğe düşüşünün verdiği acıyı da hissedebiliriz, paylaşabiliriz...

Her şeye varız...
Her paylaşıma...
Hüzüne,
kedere, acıya, tebessüme...

Ancak;

''Issız sokaklarda bir başıma
Hayatın anlamı kalmamışken
Kırılgan bir kalbin içinde
Kimse beni, ben kadar anlamamıştı

Dünyama küsmüş

Aşkıma veda ediyordum

Ben senin gittiğin gün öldüm ''

Ölüm sözcüğünün hayatımızda kol gezmesinde yokuz be şair arkadaşım.
Ölü gibi duygusuz yaşamaya da varız ama,
ölüme yokuz.
Zira,
biliyoruz ki;
hiç bir sevgi,
hiç bir kara sevda,
hiç bir ayrılık,
hiç bir özlem,
hiç bir ümitsizlik,
ölümü çare olarak çağıramaz.
Hayat her şeyin üstündedir.
Her şeyden kıymetlidir.
İnsan,
her zaman yüreğinin sesini dinlememeli...
Arada, zamana da şans tanımalı...
Güzel şiirdi.
Bir de ölümle bitmeseydi...

yürek yakan aşklardır aşk dediklerimiz efendim, anlatılanlarsa sadece birer masaldır...

derler ya aşk anlatılmaz yaşanır diye...

anlatıldığında uyunur ama yaşandığında ya göklerde uçulur ya da gittiğinde ölünür.

tebriklerimle...