Arkana
Dönüpte sakın ağlama
Sinene gam
Zerk eden hissiyata bağlanma
Bir endişe içine düşüp
Keş kelerin sokağına uğrama
Bir karar verdin,
Aklını ve iradeni kullanarak
Kanaatini ifade ettin unutma

Bende
İnsandım,
Hatalarımla vardım
Hiçbir zaman verdiğim
Sözden geri durmadım
Sabırla yol aldım,
Kanaati dışlamadım,
Her vakit ümitle yaşadım
Her isteğini
Gücüm nispetinde karşıladım,
Kimi zaman
Boyun büküm, ağladım

İnsan,
Aklıyla ve kalbiyle sever
Henüz bu mertebeye gelmemiş
Nefesler bilmem ki neyler
Samimi olmak,
Sadakat üzere bel bağlamak,
Ötenin vecdiyle yaşamak ne der
Hiç yoktan bir hevesin,
Ben istiyorum
Öyle olacak demenin
Hangisi hak, kul hayâ eder

Artık
Ne sabahın
Ve hüzün zerk eden akşamın
Ruhumdan kopmaların
Başladığı hicranın, sezgisinde varım
Her hüzün kalesinin
Misafiri olmaktan onur duyarım,
Vurgun yiyen kalbe acırım
Suskun ve kuytu yerden
Seslenen nidayla yanarım, kabrin
Hangisine baksam ağlayanım

İnsan
Varlık adına
Hiçlikte kul olmaya adanmalı
Aşkın her lahzasında
Kalbinin hassasiyetiyle
Durulup, konuşmalı
Sukut etmeyi edep saymalı,
Hak rızasının en müstesna
Gaye olduğuna inanmalı
Heva ve hevesin,
Nefisten neşet eden talebin,
Muvazenesiz isteğin
Köleliliğine yaranmamalı

İnsan,
Kemali yet içinde
Mutmaine olur
Ruhunun ve kalbinin
Sisli perdelerinden kurtulur,
Hür olur, sevdasına adanmayan
Hangi can samimi olur,
Aşk adına bir umut taşır
Çilenin her ikramı,
Cefanın vakarlığa götüren sabrı,
İman etmenin ihsanı aşk ile anlaşılır

Mustafa Cilasun