Issız, kimsesiz, sessiz bir durak,
Dalmış gibi düşüncelere
Gecenin yorgun karanlığında.
Yanında solgun ışıklı, tahta bir direk,
Fersiz ışığı vurmuş kaldırımlara...
Silinmiş, gelip giden ayak izleri…
Saklanmış geceye bütün gizleri...

Dökülmüş gibi yerlere yorgun saatler,
Havada donmuş sanki kar taneleri...
Loş ışığında titreyen soğuk serpintiler
Ürperip düşerken karanlıklara,
Uzaktan gitgide duyulur sessiz,
Yorgun dalgaların çırpıntıları...

İzmaritler atılmış, bir yığın isyan...
Yalnızlıklar doldurulmuş boş şişelere,
Görünmez bedenlerde görünür nisyan...
Kuytulara sinmiş, eski bir sevda,
Saklamak ister gibi gözyaşlarını...
Yoksulluk kıvrılmış kenar köşeye…

Dökülmüş gözyaşları, yerde sahipsiz,
Ürperten karanlıklarda uzar çığlıklar...
Çekilen her nefes hüzün buğusu.
Kimsesiz bekleyişlere açmış hep kucak,
Bir ıslık sesiyle sanki sevinçten
Ağlar gibi bakar kimsesiz durak…

Hâlenur Kor