Buruk bir havada gezerken bir başıma
Gözlerim dolu dolu
Ellerim nasır
Tenim ter kokusuyla karışmış
Kendimden nefret edercesine haykırıyorum
Aynaya bakınca duygularım aşina
Bahtı yar sonu hüsran sözlerim
Anlam veremiyorum cümlelerime
Yeter diyemiyorum
Bak hayat nafi le, hayat sitemkâr
Karnı aç çocuklar, işkence gören zindan mahkûmları...
Ben ise yaşamdan sıkıntı duyan
Sözlerime anlam veremiyorum
Tutunacak dal ararken yapayalnız
Yeter diyemiyorum
Üşüyorum hava her zaman olduğundan da soğuk
Ellerim üşüyor ısıt beni diyenim yok
Bak geçiyor ömür yavaş yavaş ve üşürcesine
Sakla sakla gelir belki kurduğun hayaller
Bana ise sadece dur demek geliyor
Yeter diyemiyorum
Saf kar tanelerimi yoksa
Üzerime düşen su damlacıkları
Gözler hasret sıcaklığa ve sana
Gel diyemiyorum sana artık, dur diyemiyorum
Yeter diyemiyorum.

//Ali KUTAY//