Çocukluğumun leblebi tozu tadını,
Somunuma sürülmüş yağın üstündeki toz şekeri,
Çamurun ellerimdeki bulaşık ama cazip kıvamını,
Kışın kırmızı lastik çizmemin cakasını,
Yazın keserek kırmızı terlik havasını,
Yokluğun o garip yaratıcılığını,
Düşündükçe,
Hüzün olur benim adım..
İlk aşkımın ellerime tutuşturduğu mektubu,
Seni seviyorum derken titreyen sesini,
Ürkek utangaç mahçup bakışlarını,
Hiç dokunamadığım tutamadığım ellerini,
Düşündükçe,
Hüzün olur benim adım..
İlk ihanetin omuzlarıma çöken aşağılık ağırlığını,
Evladından koparılışında içini yırtarak kanatarak,
Ve nasıl tarifsiz bir acıya dönüştüğünü,
Her acıya yenik düştüğümde,
Yılana sarılmak gibi,
Daha büyük hatalara düştüğümü,
Düşündükçe,
Hüzün olur benim adım..
Ve birgün artık büyüdüm benim kararlarım,
Benim doğrularım yanlışlarım seçimlerim dediğimde,
Can yoldaşım diğer yarımı bulduğumda,
Artık tamam herşeyim oh be dediğimde,
Canımın diğer yarısını yeniden kaybedince,
Büyüdükçe acıların nasıl dahada ağırlaştığını
Biriktikçe bu acılarımın dağ gibi oluşunu,
Düşündükçe,
Hüzün olur benim adım..