Şair ağlıyordu şiirini yazarken..
Mürekkebine karışıyordu gözyaşları..
Son şiiriydi belkide bu şiir..
Sonsuzluk kadar uzundu kelimeler..
Cümleler öksüz kalmıştı kıtalarda..
Sevda sözcükleri yazamıyordu kalemi..
Çünkü canından can gitmişti..
Ömründen canan gitmişti..
Düğüm düğüm oluyordu nefesi..
Sanki hayatı bitmişti..
Düşündü; bir türlü anlam veremedi..
Sevgi misak-ı nasıl bozulabiliyorduki??
Sıtma misali titrekken bedeni..
Düşünmeye çalıştı elveda deyişini..
Aklına gelen her kelime duygu seli..
Yıkmıştı onu yarin veda busesi..
Son kez ama sanki ilk gibi..
Buse aynı güzellikte....
Veda nerden çıktı ki..??
Kabullenemiyordu işte..
Neden kabullensinki..
İlk aşkı, hayat kaynağı, son güneşiydi..
Bocaladı.. Bir çare olması gerekirdi..
Öylesine karamsar ve biçareydi ki..
Aklı firara, yüreği figana emanetti..
Kocaman sevgi dolu zaman dilimi..
Canana ALTI koca yıl vermişti...
Şair ilk kez tadıyordu ihaneti..
Derin kuyularda soğuk rezaleti..
Bu yazdığı "ASIRLIK BİR ŞİİR" di..
Bir şarjörün boşluğunda kırdı kalemini..
Karanlıkta sessizliği bozan bir silah sesi..
Ayırmıştı dünyadan şairi..
Şimdi geride kalan tek mirası..
"ASIRLIK ŞİİR".. Boş bir kovan..Ve ihaneti kaldıramayan cansız bedeni..




KILIÇ Bayram