VAVEYLA

Ey! Siyah gözlerinde gökleri sağdığım yâr!
Ey! Gül olup eline usulca yağdığım yâr!
Ey! Şekvâlı gönlümün kanadı kırık kuşu,
Ey! Şu garip ömrümün çileli,sarp yokuşu,
Sanma! Ateş-i firkat bende geçici bir yük,
Bu öyle bir ateş ki; gölgesinden de büyük...

Mülteci düşlerime kök salar her geçen gün,
Ruhum bir mum alevi ,yangını (is)e sürgün.
Üfledikçe büyüyor,dalga dalga ve kat kat,
Şaştım kaldım gönlüme; bu nasıl bir sadakat!
Yoksa sığ denizlerden ummana bir yol mu var?
Ki; gönlümde göveren hislerim umman kadar...

Nere gitsem hasretle seni arar bir yanım,
Her nesnenin özünde senden bir ses duyarım,
Kaybettiğim şuurum kulak kesilir gene,
Efsunlanmışçasına takılırken gölgene;
Değişir hayatımın baştan sona ak rengi,
Yaşamak ta ölmek te derin bir ince çizgi...

Ey! Ebabil kuşunun yüreğindeki çığlık,
Ey! Gece seccademe akan yaş; ılık ılık,
Ey! Elleri gül,leylak,nergis kokulu bahar,
Ey! Başımda delice esen o kadim rüzgar,
Ben ki; Sabır taşından sana güller elerim,
Savrulurken zülfünden yerlere buselerim...

Bazen gemi olursun,bazen bir sadık liman.
Gözlerimin buharı gam demlediği zaman;
Şerha şerha süzülür gözlerime gözlerin,
En kesif duygularda yiter gölge izlerin,
İşte o an gönlümü uyutur bir dar hamak,
Sevdan ölmeden önce kaç ölümü yaşamak..

İbrahim vedat ÇARPAR