Çaldığım her teselli kapısından kovuldum
Ecelin avcundaki can kadar çaresizim.
Bir girdapın içinde döne döne boğuldum
Yelkovanda tükenen an kadar çaresizim.

Işığını yitirdi soldu gözümün feri
Her gün dağlandı ciğer her gün yüzüldü deri
Sinemi delik deşik etti hicran hançeri
Bir yaradan damlayan kan kadar çaresizim.

Bir efsunlu rüyaydı beni aklımdan eden
Dolaşır gezer oldum neredeyim bilmeden
Viraneyi andıran yıkık dökük bir beden
Uğrayanı kalmamış han kadar çaresizim.

Başı dumanlı dağlar efkârımdan ar eder
Bülbül benim derdimle güle ahüzâr eder
İçimde bir ur gibi günbegün büyür keder
Şafağını yitirmiş tan kadar çaresizim.

Uçurumun başında yitirmişim dengemi
Kendimden kaçar oldum bırakıp da gölgemi
Suya düştü hayaller karaya vurdu gemi
Ölüm gibi bir hazin son kadar çaresizim.

Hasan Hüseyin Yılmaz