0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1334
Okunma
Son istasyonundaydım yaşamın,
Bekletmiş kamarot en son treni,
Belki farkında olamadım akşamın,
Haddi yoktu istasyona gelip gidenin.
Gözüm hep kanımdan birilerini aradı,
Xray cihazı girerken bedenimi taradı,
Bu yolculuk bilinmezdir kime yaradı,
Belli en acılar yine içimde hep yaradı.
Bu tren anladım bensiz yol almayacak,
Ardımdan el sallayanım hiç olmayacak,
Belli ölüm bile yanıma kar kalmayacak,
Desene sonsuzluğa kimse salmayacak. Mehmet Tahmaz
