Çok eski zamanlarda kaldı,
Gülüşünde ki o gamzen.
Yüzünde ki o anlık tebessüm.
Şimdi oturup ağlarsın geçmişine.
Kızarsın kendine küfredersin bir şeylere
kim olduğunu bilmediğin birilerine,
ana avrat sayarsın...
Oturursun ellerinin boşluğunda.
Bir avuç gözyaşı ve sükûnet.
Bitsin dersin yeni başlarsın,
Kalsın dersin hiç eksik olmadı ki.
Yani velhasıl-i kelam bir manası kalmamış
gülüşünde.
O eski o tuhaf o bilinmezlik bakışların var ya!
Yok işte.
Hani
Çıkıp gelsen diyorum
Hani
Tutsan ellerimi
Hani
Ölsem hani kaybolsam gözlerinde.
Sonra sen bulsan beni
Annesinin elini tutmuş çocuklar gibi.
Götürsen beni diyorum.
Ama
İşte hiç bir manası kalmamış gidişlerin de.
Hani çocukça hayallerimiz vardı.
Küçük hayaller ama içinde büyük yaşardık.
Sığmazdı geceye
Her gün
Yeni bir düş
Yeni bir umut
Yeni bakıştı.
Oysa rakı soframızda neşelenecekti yeni
umutlarımız.
Ne yapacak
Bir manası kalmamış hayallerin.
Şimdi umarsızca bekleyişler
Tesadüflerle dolu bir hayat
olur mu bilmem?
Zaten yapacak bir şeyde kalmadı.
Ne manası var ki! Kalmanın...

İsmail TEKİN