Serap oldun çöllerde, mahpusta bir mektupluk umut;
Ramazanda akşam ezanını bekler gibiydi sabrım bir seni bulmağa.
Bulamadım.
Aramıza bulunamazlığı koydun kale surlarınca.
Şimdi de cehennemin dibindeyim dedin de, ben,
Ne günahlar işledim yanına gelmek için,
Ne ateşlere direndim cehennem kuyularında;
Bulamadım.

Bulabilseydim seni,
Solurdum dolu dolu,
minnetim olmazdı oksijene, güneşe,
Gecelerden korkmazdım.
Annemden de…
Görebildiğim hiçbir korku koymazdı…
Sen açardın istersen gündüzüme karanlık perdeleri.
İstersen de sevişirdik karanlıkların görünmezliğinde…

Bulabilseydim seni,
Hiçbir ölüm için sarsılmazdım şimdiki gibi,
Doğacak hiçbir cenini boğup bırakmazdım anne rahminde.
Gene de bulabileceğimi bilsem, ben de ölmez miyim?
Ölmek doğmak değil midir zaten, yeniden buluşmağa?

Ölmek en kolayı da, hangi yüzle gideceğim,
hangi mazeretle buluşacağım eskilerle?
Demeyecekler mi, hayırsız evlat, hayırsız kardeş;
tükürmeyecekler mi yüzüme?
Bulabilseydim seni, böyle düşünmezdim elbette.
Seni ne çok sevdiğimi anlatırdım herkese,
Yoksa böylesine kopmayacağımı yaşamaktan…
Böylesine aklımı yitirmeyeceğimi,
Böylesine çıldırmayacağımı…
Anlarlardı beni belki, acırlardı,
Beni attığın her acı için sana kahrederlerdi…

Doğrularımı yanıma aldım, yola çıkarken,
Bir ömürü adım adım tükettim ardından
Ağlamadım, göğüs gerdim, katlandım acılarına,
Bir atlas keseyle sundum sevgimi,
Güneş oldum, açtım, tam da kışının ortasına,
Isıttım parmaklarının uçlarını avuçlarımda,
Tapındım toteme tapınır gibi, kurban ettim kendimi,
Attım ateşlere, yandım, tutuştum…
Yaranamadım…

En güzel yerinde mi bitiyor her şey?
Kaç kaçabildiğin kadar, haydi öyleyse!
Ben böyle de yaşarım,
Ağlayan gözlerimle, kanayan yüreğimle
Ve yorgun bir harabe içinde…

Vur beni onikimden,
Sen bana hiçbirşeysin ,
bundan sonra üzülürsem namerdim…