Benler nasır tuttu, ben diye diye,
Aklım kabuğundan çıkmadı daha.
Ezilesi başım, taş yiye yiye,
Benlik kavgasından bıkmadı daha.

İnat süvarisi atından inmez,
Aslan gibi kükrer, öfkesi dinmez,
Bir yanım bilse de, bir yanım bilmez,
Nefsim surların yıkmadı daha.

Ben hangi çağlarda kalmışım eyvah!
Gündüzler karanlık, gece simsiyah,
Güneşim doğmuyor olmuyor sabah,
İdrakim, kandiller yakmadı daha.

Başlara belalı başı neyleyim,
Kahırla çatılan kaşı neyleyim,
Gözlerimden akan yaşı neyleyim,
Özümden bir damla akmadı daha.

İnişte yoruldum, yokuşta durdum,
Dostlara gül diye ne taşlar vurdum,
Seraplara daldım, hayaller kurdum,
Can gözüm gerçeğe bakmadı daha.

İnsan geçinmişim hayvan kalmışım,
Kendimi başıboş ota salmışım,
İbadet zannedip şirke dalmışım,
Tevhit yularını takmadı daha.

Yaralı ölse de, beden sin’imiz,
Dinden içeride bizim dinimiz,
Kutlu mihman bekler gönül inimiz,
Cebrail, göğsümü sıkmadı daha.

Mustafa Yaralı