İnsan, hayatın karşısında o kadar zayıf duruyor ki
Bazen, yaz sıcağında eriyen buz kalıbı gibi,
Gözler önünde çaresiz bir şekilde erimekte
Bütün, bağırışlara haykırışlara rağmen
Hiç kimse kol kanat gerdirip gölge olmamakta
Ve öylece insanların gözlerinin içine baka, baka
İçim, içim eriyip yok olmakta.

Dünyanın öznesi olan insan,
Kaldıramayacağı hiç bir şeyden sorumlu tutulmamakta
Kendisine emanet edilen yeryüzüne
Adaleti hayırla ikame etme tavsiye olunmakta
İnsanı ehsanin tekvim yapan tavsiyeler
Vahyin dilinden şöyle sıralanmakta

Allah a hiç bir şeyi şirk koşmayacaksın
Namazı kılacak, zekatı vereceksin.
Yetimlere öksüzlere yorgan olacaksın
Tartıda ölçüde hile yapmayacaksın
Ahdine verdiğin söz e sadık kalacaksın
Komşun aç iken tok yatmayacaksın
Aç gözlü olup çalmayacaksın
Haksız yere cana kıymayacaksın
Renk dil ırk ayrımı yapmayacaksın
Zulme rıza göstermeyeceksin
Zalime boyun eğmeyeceksin
Adaleti ayakta tutan şahitlerden olacaksın
Hiç bir şeyi amma hiçbir şeyi
Allah ı sever gibi sevmeyeceksin.

Gel gör ki insan dünyaya hayata,
Ve insanlığa karşı çok umursamaz
Gün olmasın ki ölüm haberleri gelmesin
Evler yakılıp yıklımasın
İnsanlar hunharca katledilmesin
Çocuklar diri diri toprağa gömülmesin
Anneler ateşten yürek taşımasın.

Hani nerede demokrasi havarileri?
Sözde aydın müptelası soytarılar
Hani nerede adalet savunucusu siyasiler?
Sözde halkım diyen insanlık düşmanları
Hani nerede insan haklarından dem vuran
Ne olduğu belirsiz kırkı kırk yaran
Demogoji laf cambazları.

Ne zamandan beri bu kadar umursamaz
Bu kadar vicdansız oldunuz?
Kalpleriniz ne zamandan beri taş kesilmiş
Ne zamandan beri bu kadar rahat uyuyorsunuz?
Dünyanın heryerinde insanlık tükenirken
Hani bu dünya size emanetti?

hasan BARAN