Canım anam,
Sen benim her şeyimdin, kavuşamadığım memleketim,
Gülü, yaprağı senin narin ellerin,
Havası ,suyu senin kucağınmış,
Çocuklar ananın kıymetini, kaybedince anlarmış.

Canım anam,
Memlekette kucağım yok, tüten ana ocağım yok.
Aşım tatsız , gözyaşım acıdan kurumuş,
Anası olanlara, anasızlar düşman olurmuş...

Seni sıradan bir anne gibi, anlattığım günlere bakıyorum da,
Üzülüyorum kaybedince,
Memlekette neymiş, anasız olunca bir insan
Binaların ismi olmasa tanıyamam,
Beni beklediğin pencerede hala , dantel örüyor gibisin,
Kar şerbetimdin benim, Gömbe panayırında içtiğim.
Sebze diktiğin evin önü gibi tarumar oldu, şimdi yüreğim.

Antalya demek sen demekmiş,
Memleketi özlemek, anaya duyulan hasretmiş,
Vatana niye ana vatan demişler,
Seni kaybedince idrak ettim.
Küstüm Antalya’ma artık dönmeyeceğim.


Canım anam,
Ölüm uzak sanırdım, her gün yaşıyoruz diye,
Bu ne kadar yakın ki ,uzaktan görünüyor,
Bir anlık gözü kapayana dek.
Canın bir parçası kopup gidiyor, bir daha dönmeyerek...

Canım anam,
Her gün erkendi senin için,
Her yılın kârdı benim için,
Nefes alıp vermen bile yetiyordu...
Varlığın bana güven veriyordu.
Sanki tüm sülalemi kaybettim.
Babam, amcam , dayım ,halam,
Ve hatta kardeşlerim,
Kendimi çok garip hissediyorum, canım anneciğim...
AYŞE KANTAROĞLU/2005