sen yemyeşil yaprakların üzerinde açan
hayata küsmüş mor bir menekşe
hani belki de tanıyorum seni bir yerlerden
hissediyorum, çiçeklerin açsa da
dalının kırık olan yapraklarını

seni yazmaya çalışıyorum beynimde
noktalar virgüller olmasa da yerinde
olsun yine de duyarcasına hisset beni
belki de kendini bulacaksın
yazdığım şiirin derinliklerinde

akıl kalp arası hep yolculukların
eline aldığın mendil, ıslanan gözlerinde
hep ince çizgilerde o ayrılıklar
ah o bitmeyen yalnız akşamlar
ıssız geçen uzun üzgün geceler
burcu burcu hasret kokan sevdalar
geri gelmiyor nafile yaşanan aşklar

bak oğlun el sallıyor elif dediğin gelininle
gördüğün ufacık pencereden açıl denizlere
bırak gömülü kalsın o bitmez sevda ateşi
hani düşmelisin yeni aşkların peşine

kim bilir
bulacağın aşk belki
minik bir kedi yavrusunun yumuk gözlerinde
belki de dalı kırık mor bir menekşede