İnsan severmiş.
Sevdimi ömrünü bile verebilirmiş..
Ama anladım.
Elindeyken asla kaybedeceğini
Düşünemezmiş..

Tutuklu olsada benim duygularım
Katledilip çiğnensede yarınlarım
Bugün gözlerine bile bakmaya kıyamadığım
Yarın kaybetmekten korktuğum
Ama ne olursa olsun asla vazgeçemeyeceğim
Cançiçeğimdir o benim

Bana varlığıyla hayat veren
Bir gülüşüyle;
En sağlam köprülerden daha sıkı
Beni hayata bağlayan meleğimdir


Kaybetmek korkusu düşünce insanın yüreğine
İnsan sevdiğini ve onsuz yapamayacağını
Daha iyi anlarmış
Gözyaşları gönlüne sel okur akarmış.
Ama..
Elinden kayıp gideceğini anlasa bile
Söyleyecek hiç bir söz bulamaz
Gözlerine bakmaya bile dayanamazmış..

Bugün kaybetmek korkusuyla
Kavrulduysa da yüreğim
Bazı şeyleri şimdi daha iyi anlıyorum
İnsan kendisine düşmanlık edene bile
Elini uzatabilecek kadar narin
Ve yürekli olabiliyormuş.

Sevgisinin;karanlık bir tünelde
Yakılan bir mum ışığı gibi olduğunu
Ve bu mumun fedakarlığını
Yavaş yavaş tükenmesine rağmen
Ona ihtiyacı olanları
Yalnız bırakamayacağını
O yüreğin buna dayanamayacağını
Onun bu davranışlarıyla
Şimdi daha iyi anlıyorum
Ne olursa olsun meleğim
Beni bu yolda yalnız bırakmaz eminim.