kokunu çalmışım senden

ellerim,yüzüm sen içinde

sen sen diyen dilim lâl

kader.



halbuki biz, seninle ellele yürümeliydik

geçmeliydik bütün rıhtımlarından istanbulun

fakir bir keman çalmalıydı sokak arasında

yaslanıp sevdaya dinlemeliydik

gülümsemeliydin beni gördüğünde mesela

yüzünde nisan pembeliyi olmalıydı



biz, seninle

kaybetmemeliydik

ortaköyde içilmemiş çaylarımızı

yürüyemediğimiz o kaldırımları

söylenmemiş sözlerimizi

yitirmemeliydik





bir istanbul maviliği de soldu

vuslat yine gece

unut dedin giderken

halbuki;

kalan ben

eksilen sen


kader..