Rahmetlik
Ne kadar mahzundu
Ne vakit sessizce temaşa etsem
İçime dokunurdu
Yılların yorgunluğu vardı,
Sabrettiği cefalar artık sıradandı,
Niye ağlıyordu
Gönlü yıllarca hasret kaldığı
Şefkat ve muhabbete açtı,
Çaresizlik içinde nefeslenen
Bir hicrandı, fakat yılmıyordu

Her vakit
Suallerim olmuştur
Yalnızlığına, yüreğinde
Demlediği hüzün dalgalarına
İçini titreten acılara,
Sinesinde derlenen
Umudun yorgunluğuna
Bakarken dağlanırdım
Babam suskun
Ve kendi halinde bir nefesti,
Dünya adına
Hesabı olmayan sakindi,
Annem yükün
Altında ki garipti ne yapardım

Annem bazen
Duyduğu nağmede
Sanki sinesinde sakladığı
Feryadı yakalar ve duygulanırdı
Yolda gördüğü bir düşküne,
Yardıma muhtaç
Bir yaşlıya rastlarsa çırpınırdı
Zaten bahtı aşikârdı,
Beş günlükken anasız kalmak
Ve iki analığın
Elinde yetişmek yazgısıydı

Annem aklıma
Geldikçe içim kabarır
Ruhum daralır,
Nefesim başkalaşır,
Vefasızlığım sızlandırır
Hiç beklemediği bir zamanda
Trafik kazasına uğraması
Ve koma halinde bulunması
Ne müthiş dramdır
Ablam kardeşim yetiş
Annem hastanede dediğinde
Yüreğim titremiş ve malum
Hal gözlerimin önüne gelmişti
Annem yine garip bir nefes
Olarak hakkın Rahmetine ulaşmıştır…

Mustafa Cilasun