Yeniden dirilmek adına
Gözlerimi açtığımdan
Sineme nüfuz etmiş
Kirlerimden arınıyordum

Ayırıyorum, akları
Karaları esrarlı olanlardan
Karanlığın
Ok yağmurundan kurtarıyordum

Silkiniyordum işte
Silinmeyen yaranın acısıyla

Gönül çapaklarım
Bırakmıyordu sancısıyla
Karanlık yanlarım üşür
Akların ferahlığında

Buz gibi suyla
Sarmaş dolaş
Oldum bir anda

Durulmuştu
Zihni bedenim
Sendelenmekten

Karanlığa inat
Ak günlerin
Deruni sevdasıyla

Bir adım
Bir adım derken
Bir çocuk edasıyla

Hayatı
Uyumak anlayan
Düşünceye kahredesiye

Açtım
Sineyi penceremi
Nazar ile seyrederken

Hilkatimde ki ahenk
Kararmaya yüz tutmuştu

Mazi unutulur
Milli haslet soldurulur olmuştu
Efrat çaresiz kalmış
Millet anlamsız kılınmıştı

Üç beş kim olduğu belirsiz
Reziller, kepazeler
Ve terk edilmeyen enler

Millet adına
Kakar veren
Akıl daneler olmuşlar

Efrada
Korku pompalıyorlar
Panik yaratıyorlar

Zavallılaştırılan
Bu çulsuz biçareler
Ekranlara kilitleniyorlar

Masum insanlar
İnanıyor
Verilenlere kanıyorlar

Gözlerinin içine
Baka, baka
Elan tarihi dışlıyorlar

Kutsallarıyla
Mukaddesatıyla
Her an alay ediyorlar

Utanmadan, arlanamadan
Sıkılmadan birde alkışlıyorlar

Ne yapsın Mehmet
Ahmet, Yavuz, Hatice Aişeler
Çaresizler

Kuvvet dengesini asla
Elde edemez
Bir hale getirilmişler

Bakınırlar
Şaşkınlığı yaşarlar

Sessizliğe çekilirler
Gecelerin enginliğinde
Niyaz için
Sabrı tercih ederler

Cihanın mimarına
İltica ederler ona yönelirler
Ne dilerlerse ondan isterler.