Çocuktular ama farkında bile değildiler


(((

...

KAYIP ŞEHRİN ÇOCUKLARI

Kayıp şehrin çocukları
Masum düşlere sahiptiler
Tek amaçları oyun oynamak
Bunu bile çok gördük onlara
Küçük yaşta büyümüşlerdi sanki

Oyunlarla büyümediler oysa
Ellerinde, on, on iki anahtar
Ya da tornavida pense
Simit tablası, boya sandığı
Her biri hayata atılmıştı bu şekilde

Minicik elleriyle kazanıyorlardı hayatlarını
Sabahın erken saatin de kalkarlardı
O sıcacık yataklarından
Akşamın karanlığına kadar koşuşturma
Ve eve dönüş yolu, yine yorgun uykulu
Ellerindeyse annelerinin, akşama istediği kumanya poşetleri

Bütün bunlar ailelerine katkıda bulunabilmek içindi
Kimisi hiç okula gitmemişti
Kimisi de ortaokuldan ayrılmıştı
Oyun oynamaktı hepsinin de düşleri
Tek hayalleri çocuk olmaktı
Çocuktular ama farkında bile değildiler

Kayıp şehrin çocuklarıydı her biri
Çocuk olduklarını unutmuşlardı bu şehirde
Masumdular, çocuktular, ama kayıptılar bu şehirde
Omuzlarındaydı bu dünyanın yükü sanki
Hayalleri vardı ya yarına dair

Her biri okumak istiyordu hayallerinde
Kimisi polis, öğretmen, doktor olmak istiyordu
Ailelerine katkıda bulunabilmek için
Hayallerinden vazgeçmişlerdi hepside
Şimdinin çocukları, yarının büyükleriydiler ya

Çocuk gözlerle bakıyorlardı hayata, çocuk olduklarını unutarak
Yalansız dolansız, her şeyiyle saftı düşünceleri
Onlar kayıp şehrin çocuklarıydı
Yenik başlamışlardı hayata
Bir dev kadar yürekliydiler ve de cesurdular
ONLAR KAYIP ŞEHRİN ÇOCUKLARIYDI…

Kimisi doğuştan talihli oluyor çocukluğunu yaşayarak büyüyor yoksulun ve fakirin ki ise çileli, sosyal içerikli güzel dizelerdi.
Şiirinizi kutluyorum.Yunus diyarından selamlar.