İnsan ömrünü dört mevsimden ibaret bir yıla benzetirsek o mevsimlerden sonbahara denk gelir sanırım “keşke”. Vazgeçmek için çok erkendir, telafi için ise birazcık geç.
Bi’ mağlubiyetin hemen sonrasıdır “keşke” . Kıl payı kaçırdığımız olanakların, boşa harcadığımız yılların, doğru zamanda doğru yerde bulunmayışımızın, geciken özeleştirilerin ve itirafların yanı başıdır. Öfkeyle çarpılıp çıkılan bir kapıda, yazılıp yollanmamış bir mektuptaki şiirde, tepki verilmemiş bir illegalliğin vicdanı rahatsız etmesinde, kayıplar verilmeden öpülmesi gereken bi’ el öpülmediğinde, dilimizin ucuna gelip de sonraya ertelediğimiz bir özürde can bulabilir “keşke”.
Kocaman bir “ahhh” ünleminin sonuna eklenen "Yolunu gözlemeseydim", "öyle demeseydim", "terk edip gitmeseydim", "en güzel yıllarımı vermeseydim" diyerek canımızı yakar “keşke”.
En konuşulacak yerde susmuşsak, gitmemiz gerekirken kaldıysak, kalıp sarılmamız gerekirken arkamızı dönüp gittiysek, birine, bir işe, bir davaya ömrümüzü adadıysak ve “o”nun, o işin, o davanın, bunu (bizi) hak etmediğini sezmemizin canımızı acıtmasıdır "keşke"...

Keşkesiz hayatlara yelken açabilmek muradı ile....
Kutluyorum değerli kalemi saygımla...