Etraflarındakileri ve önemsediklerini birilerinden, bir şeylerden kıskanıp sakınan insanların kendilerini değersemek noktasında hayli eksik olduklarını düşünürüm. Elleri, ayakları, yüzleri, burunlarındaki minik çizgi, kazak örüşleri, yemek pişirişleri, resim yapışları, şarkı dinleyişleri, börtü böcekten çiçekli fistandan söz ederken şiirleşmeleri, yüzü koyun uyurlarken tavanı izleyebilişleri, kapıları yoklayışları, gözlerindeki nemi silişleri, düş görüşleri, bir şehri terkedişleri, yalan söyleyişleri, özensizce elbiselerini üzerlerinden çıkarışları, çocukları sevmeleri, öyküleri okumaları, maviye renklenmeleri, kızılı küstürmeleri, siyaha hayran olmaları...

Bireysel farklılıklar diyoruz buna biz. Herkesin ayaklarını suya erdiren, kendi yolculuğundaki asıl viraj işte bu bireysel farklılıkları bulup duyumsamalarıyla başlar, yine bence.

Eğer kendi değerini bilip pahasını biçebilirse insan, o vakit kıskanmanın can yakan iğnelerinden kurtulmuş olacaktır. Bir de sanki sevmenin ön şartıdır kıskanmak ya, öyle gelir bize hep. Değerini bizim bildiğimiz bir şeyi ötekilerden sakınmaksa kıskanmak, o halde ilkin kendi değerini bulup öğrenmeli insan diyorum yüksek sesle ben.

Az, taneli, kıvama yakındı yazı.