Bu kez gülücükler saçıyorum etrafa.
Sanırım almam gereken dersi verdi bana hayat.
Neden mutsuzum diyordum çoğu kez.



Ama her karanlık tünelin sonunda bir ışık varmış.
Her acının sonunda masum bir tebessüm.
Gülmek yakışıyormuş bana,
Hayat bir ağlatıyor muş, çok güldürüyor muş meğer.
Meğer yaşadığımız acılar,
Bizi doğru yola götürüyormuş.



Artık doğru kararlar alabiliyorum.
Gidenin arkasından ağlanmazmış,
Gitme denilmezmiş mesela.




Bekledim ben,
Çok bekledim.
Az geldi, çok gitti sevdiğim.
Ama üzülmüyorum artık.



Her şeye rağmen,
Herkese inat gülebilmekmiş yaşamak.
Geç oldu ama öğrendim.



Sana rağmen sevdim seni,
Beni benden alıp geri vermemene rağmen,
Ben, ben olmayı becerebildim.
Özümden dönmedim,
Sözümden dönmedim.



Mutluluk, yılmamakmış,
Mutluluk sabırmış.
Mutluluk, mutluluk senmişsin be,
Aşka çocuk kalmış yüreğinmiş mutluluk.
Aşk’a çocuk kalalım mı beraber??!





Hilal Özcimbit