şahidimdir ki herkes
ıkındıkça sıkıntılarım dökülüyor
kelimelerin ortasına


ıskalamadan hiçbir anı
masal anlatır gibi çocuklara
değdiriyorum dilimi duygulara


maksadım gizleniyor içimde
aklımı çeliyor gün güneş ve herkes
karışıyorum düşlerin büyüsüne


ağzıma sürülse de biberin en acısı
rakıma katık ediyor
ve şarkılara boğuyorum yangınımı
-hem ben acıyı severim ki-


raks ediyor bütün geceler önümde
ılık bir yağmura saklanıyor kuşların özgür uçuşları
dalıyorum okyanusların koynuna...susuşlarımla


ıhlamur sarhoşu bir kokuyu kuşanıyorum
karanlıkları penceremden kovup
yatıyorum sonra saksıdaki çiçeklerin yapraklarına


ve usulca bitiyor kış
ilkbaharın kollarında
iklimsiz sözlerim düşüyor açık penceremden
soyunuyor çırılçıplak ruhum
olduğunca
ve olduğumca


aldırmadan ardımdan savrulan laflara
yolumda dimdik
ve en ben halimle
düşüyorum yollara
yürekler toplamaya meyletmiş



sevgimle...ve kendimce


atilla güler