hayrettin taylan

"o kendini biliyora ithaf "



sismik içlenişin aşka felaket yüzüydün
yüzünle yüzerdim tatlı depremlerine
yaralanışıma koşan sivil savunma perisiydin
ilk dokunuşla iyileşir, kendimden geçişisin tutku köprüsü olurdum
tektonik çöküntülerin oluşturduğu yar kentindeyim
volkanik işlenişlerle bekledim unutulmazlığın anlamında
yanardağın yanar yar dağında olunca
lavların eğrittiği unutamayışın buzullarında biriktim sana

uyanışın senfonik rüzgarı eser salına salına gelirken
saçlarına dokunan yellerin aşk elleri olur eserim

kalakalışımın organik meyvelerine özel tatsın
hasretimin dimağlarına çeşnilerinle her dem olursun
bulunmaz hint kumaşının hint güzelisin diye giyindim sensizliği
varılmaz kafların perisisin diye kafka okur kavlarım
aşılmaz dağların ceylanısın diye üveyik masalım uçar aşka

rastlantı masalımızın klişelerindesin/ seviyorum gibi
otantik bir bağın bağlamısın/ unutamıyorum gibi
egzotik bir arayışın dilisin/ hep arayacağım gibi
optik bir öpüşün iç gözüsün/ hep sendeyim gibi

tutkuda tutuşan sevi tutuluşların kav bağrıyım
varılışın yarım kalmış yaşanırlık tümüyüm, varmalısın
müebbedimsin ezelimden akmaz ebediliğinin aşk suları
kumsallarıma değen kum gibisin sevgin sayılmaz ancak yaşanır