sabah yürüyüşünde
yolumun üzerinde
bir kadına rastladım…


ne yana gideceğini şaşırmış
ayakta durmaya takati kalmamış
bir ağaca yaslanmaya ve
göz yaşlarını saklamaya çalışıyordu
bakamadım yüzüne
derdini soramadım
kaldırmadı yüreğim…


hani yaşlı da değildi öyle
düzgün bir iş bulması için belki geçti
hayata tutunabilmek adına ama
ne bileyim çok çaresizdi
kimsesizdi belki de…


sokağa atılmıştı sebep her ne ise
belki besleyip büyüttükleri
ya da....ne bileyim belki de
yıllarca koynunda uyuttuğu
insan suretindeki müsvedde…


kimdi, neyin nesiydi
onu da bilmiyorum, bildiğim tek şey
insan olduğuydu kadının
hiç bir önemi yoktu adının
ve en iyi tanıdığım gözyaşlarının
masumluğuydu sebebi
yüreğimde tutuşan yangının…


dilerdim ki ne kadın
ne de erkek diye bakılmasın
tüm insanlar, insan olarak tanınsın
bütün dünya el ele tutuşup
yüreklerde sevgi çiçekleri açsın…


22.03.2013/Hatice AK