Her büyüdüğünde
Biraz daha küçülüyormuş insan.
Biraz daha daralıyor yüreği
Kazançlar azalırken
Artıyor kayıplarımız birden.
Önce dostumuzdan başlıyor hayat
Sonra sevdiğine geliyor sıra
Hàlà doymamışsa gözü
Anneni de ekliyor kayıplara
Ve en son
Seni alır senden...
Kimsesiz kaldığın yetmezmiş gibi
Kendi’siz kalıyorsun bir de.
Düşünebiliyor musun?
Sen bile ait değilsin
Artık kendine.

Yüreğin 365 parçaya bölünmüştür.
Her gün için
Bir parça saklarsın.
Olur ya davetsiz misafirler
Çalarsa kapını,
Aç mı bırakacaksın onları?
Her gelene yedirirsin
Bir parça yüreğini.
Nasıl olsa yoksun sen
Yüreğin çürüyeceğine
Başkaları faydalansın.
Onları yüreğinle yaşatırken;
Sen ’hiç’ olmaya doğru yol alırsın.

Ve gün gelir
Tek parça kalır yüreğinden.
Koca bir yürek tüketmişken,
O son parçaya sarılırsın.
Sonra onu toprağa gömüp,
Hergün sularsın gözyaşlarınla...
Ama bir türlü
Büyümez yüreğin.
Birkaç umut tohumu eklersin sonra
Ve bir bakarsın ki,
Öncekinden daha büyük
Hormonsuz yüreğin olmuş.
Bir de benlik çıkmaz mı içinden!
Canlanmaya başlarsın yeniden.
Kaybedecek bir şeyin kalmamıştır belki,
Kazanacak çok şey birikmiştir ama
Sarılırsın...
Sımsıkı sarılırsın hayata.

[Sümeyya ERCAN]